Jest to recenzja, która będzie równie krótka, co dzieło w niej omawiane. Przedstawię opowiadanie Fiodora Dostojewskiego, które nie jest tak bardzo znane jak Zbrodnia i Kara i nie tak długie jak Bracia Karamazow, ale warte uwagi i dające wiele do myślenia.
Chłopczyk na gwiazdce u Pana Jezusa ma zaledwie 5 stron, jednak wywołuje nie mniej emocji, niż słynne dzieła Dostojewskiego. Nie jest to standardowe świąteczne opowiadanie, w którym bohaterowie są szczęśliwi i zdarzają się cuda. Jest to historia o biednym, głodnym chłopczyku, który w straszny mróz traci matkę, w czasie gdy inne dzieci, wystrojone,czyściutkie, śmieją się i bawią, i jedzą, i piją.
Dostojewski znany jest przede wszystkim ze swoich umiejętności przedstawienia realnego życia zwykłych ludzi, dokładnego opisania ich uczuć, co widoczne jest także w tym opowiadaniu. Chcemy wierzyć, że dla każdego okres świąteczny niesie za sobą radość, przyjemną atmosferę w domu, zapach ulubionych potraw. Dlatego często nie myślimy o tym, że u niektórych ludzi święta wyglądają zupełnie inaczej. Fiodor Dostojewski za pomocą opowiadania próbuje przypomnieć nam, jak trudny może być los osób, których staramy się nie zauważać na ulicy.
Opowiadanie Chłopczyk na gwiazdce u Pana Jezusa było jedną z ulubionych historii Dostojewskiego, którą często odczytywał podczas wieczorów literackich. Wielu XIX-wiecznych krytyków uważało utwór za arcydzieło. Chłopczyk 22 razy był publikowany w osobnym wydaniu. Przeczytanie tego dzieła zajmie wam maksymalnie 5 minut, ale nikogo nie pozostawi obojętnym.
Daria MUTINA
